Driving License อะไรกันนักกันหนา (วะ)

ตั้งแต่โตมา ขับรถก็จะสิบปีแระ ตอนทำใบขับขี่ที่เมืองไทย ที่เค้าว่ายาก และต้องยัด
กับเราก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น ก็เป็นไปตามขั้นตามตอน

มาอยู่นี่
มีเพื่อนๆ หลายคนไปสอบใบขับขี่ของแต่ละรัฐแล้วเอามาแชร์กัน ก็ทำให้รู้สึกว่าก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนี่นา
(หมายเหตุ ที่นี่ ถ้าอยู่รัฐไหนก็ต้องทำใบขับขี่รัฐนั้น เพราะจะมีผลกับการซื้อรถ ทำภาษี ส่วนใบขับขี่สากลที่ทำจากเมืองไทยนั้น จริงๆ ก็ใช้ได้ แต่ไม่นับว่าเป็น resident ถ้าตำรวจขอตรวจบางคนก็จะไม่ยอม)

แต่กับเรา ซับซ้อน วุ่นวาย หงุดหงิด เศร้าซึมโคตรๆ

เหตุการณ์เริ่มจากวันเสาร์ที่ผ่านมา

DDS (คือกรมขนส่งที่ Georgia เรียกกัน) เปิดถึงเที่ยงครึ่ง เป้าหมายของวันคือ อยากสอบข้อเขียนให้จบๆไป ไม่ได้กะว่าจะสอบ road test ให้เสร็จในวันเดียวหรอกนะ เพราะรู้ว่าต้องโทรนัดล่วงหน้า ขับรถไปประมาณ 20 นาทีถึง DDS ประมาณ 11 โมง คนหลามมมมาก

DDS ที่เราไปไม่ได้อยู่ใน Atlanta (ที่เป็นเมืองหลวง) แต่อยู่ที่ Decatur ซึ่งเป็นเมืองติดๆกัน ประมาณสมุทรปราการ หรือ ปทุมว่างั้น

ข้อดีก็คือ ตั้งอยู่ในห้าง หาง่าย ดูเก๋ๆ
ข้อเสียก็คือ คนเยอะเชียวว แล้วมีแต่คนดำ ดำ ดำ แล้วก็เม็กซิกัน พนักงานก็หน้าหงิกโคตร

เราก็ทำทุกอย่างตามคิว เตรียมเอกสารไปพร้อมเพรียง ก็มี
1) Passport + I94
2) Proof of Resident เราใช้ insurance policy เพื่อเป็นหลักฐานว่าเรามีที่อยู่เป็นหลักแหล่งใน Georgia
3) Social Security card เป็นสิ่งจำเป็นในการพิสูจน์ความีตัวตนของคนอเมริกา (เหมือนบัตรประชาชน)

พนักงานใจดีบอกว่า เรามาเร็วน่าจะสอบข้อเขียน และสอบขับได้ในวันเดียว
เย้ ดีใจ

คุณพี่เคาน์เตอร์แรกบอกว่าเรียบร้อยแล้วจ้า รอเรียกชื่อที่เคาน์เตอร์หนึ่งได้เลย
เราก็แบ๊ว เดินไปเคาน์เตอร์หนึ่ง

อีเจ๊ช่อง 1 ถามกวนบาทาว่า: "เรียกชื่อแล้วเหรอถึงมา? (แปลเป็นไทยให้แล้วอะนะ)
อีฟี่: แบ๊วกลับ อุ๊ย ขอโทษค่าาา 
แล้วก็เดินตัวลีบกลับไปนั่งรอที่เก้าอี้อย่างจดจ่อ

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง จ้องหน้าจอที่เรียก ก็ไม่มีเรียกเราซักที ก็ยังเบาใจเห็นรอบๆมีคนนั่งรอหนาแน่นเกินร้อย ก็คิดว่าน่าจะเหมือนบ้านเราที่รอเป็นวัน

อะไม่เป็นไร เจ๊ชิลๆ วันนี้

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง หันไปอีกที เหลือไม่ถึงสิบแล้วฮึ้ย 

ก็เลยตาลีตาเหลือกไปหาป้าช่อง 1

อีฟี่: ลืมเรียกชื่อหนูป่าวอะ จ้องจอมันเป็นชั่วโมงไม่เห็นมีเบอร์ขึ้นเลย
ป้าช่อง 1: ทำหน้าตาเบื่อหน่าย บอกว่า เรียกแล้วไม่มานิ ชื่อผ่านไปนานชาติเศษแล้ว!!!

กรี๊สสส มารู้ทีหลัง แมร่งเรียกชื่อด้วยปากเปล่า
เรานั่งก็ไกล (เพราะไปนั่งตรงมอนิเตอร์เรียกเบอร์)
อีป้า ก็เป็นคนดำ สำเนียงเหลาเหย่
อีฟี่ ก็เป็นคนเอเชีย ฟังอังกฤษไม่ค่อยออก

สรุป ผ่าน 12.30 ไปอย่างเศร้าๆ

ป้าช่องสองใจดีบอกว่า อะ อะ งั้นไปสอบข้อเขียนละกัน ไหนๆ คอมก็เปิดอยู่

แต่ๆๆๆ คอมมีอยู่ สิบกว่าเครื่อง เครื่องดีๆ ก็เกือบทุกเครื่อง (ที่นี่สอบข้อเขียนใช้คอมพิวเตอร์จิ้มๆ คลิ๊กๆอะนะ)

 ป้าช่องสองกลั่นแกล้งต่างด้าว ให้ไปประจำเครื่องที่คอมเสีย!!! แล้วป้าก็ให้ทำข้อสอบกระดาษ ตอบ A B C กับดินสอไม้หนึ่งแท่ง

หันมองคนรอบตัว ก็นั่งจิ้มๆ ในคอมกันหมด กรูโดนกลั่นแกล้งงงง T____T
ก็ก้มหน้ารับไป เพราะโวยวายไปมันจำหน้าได้ เดี๋ยวสอบขับครั้งหน้าให้คะแนนยากอีก

ข้อสอบก็มีสองชุด เป็นข้อสอบเกี่ยวกับการใช้ถนน 20 ข้อ (เป็นภาษาอังกฤษล้วน แล้วมี choice A B C ให้) ส่วนชุดที่สองเป็นข้อสอบ Road sign ประมาณ 30 ข้อ มีรูปมาให้ แล้วให้ choice A B C ว่าป้ายนี้หมายความว่าอะไร

ทำเสร็จ ป้าช่องสองก็เอาไปตรวจแบบแมนนวลเหมือนครูสมัยประถม กลับมาพร้อมกับคะแนน 75% สำหรับชุดแรก และ 95% สำหรับชุดสอง สรุปก็คือสอบผ่าน (ที่นี่จะผ่านต้องได้ 75% ขึ้นไปทั้งสองชุด)

ป้าก็ไปปรึกษาหัวหน้าป้าอีกที ว่าอีกะเหรี่ยงนี่มันไม่มาตามที่เรียกทำให้พลาดสอบไปชั่วโมงนึงจะทำไง หัวหน้าป้าก็บอกว่าวันนี้สอบขับไม่ได้แระ ให้กลับมาชาติ เอ้ย อาทิตย์หน้า เราก็บอกป้าๆ ไปว่า เราจะไปต่างจังหวัด (Columbus) ไปสอบที่นั่นได้มั้ย
ป้าๆ  บอกว่าสอบได้เลย ไปที่ counter แล้วบอกว่ามาสอบ road test ข้อมูลทั้งหมดของยูจะอยู่ในนั้น

วันเสาร์นั้นก็กลับบ้านด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยก็สอบข้อเขียนผ่านแล้วล่ะน๊าาา

วันอังคารถัดมา ก็โทรไปจองสอบขับทางโทรศัพท์

เจ้าหน้าที่บอกว่า ถ้าไม่มีเลข permit (เหมือนใบขับขี่ชั่วคราว) จะไม่สามารถจองออนไลน์ได้... แปลว่าอะไรรรรร แปลว่าอีป้าที่ขนส่งวันนั้นไม่ได้ออกใบ Permit ให้ เจ้าหน้าที่ที่จองเลยบอกว่าเราทำอะไรไม่ได้นอกจากไป walk in รอสอบเอา

วันพุธ ก็เลยแหกขี้ตาตื่นแต่เช้า เพื่อไปให้ทันก่อนเข้างาน บอกเพื่อนไว้ว่าจะมาสายหน่อย ก็ออกจากโรงแรมประมาณ 7.30 GPS บอกว่าแค่ 20 นาทีก็ถึง DDS ที่โคลัมบัส

ถึงที่หมาย 8.01 AM อ่าววว ทำไมไม่เห็นมีอะไรที่หน้าตาเหมือน DDS เลย

ปรากฎว่า ใส่ที่อยู่ DDS ใน GPS ผิด!!! ดันใส่ชื่อเมืองเป็นชื่อถนน สถานที่จริงอยู่ห่างไปอีกเกือบ 8 ไมล์ เลยต้องขับย้อนกลับมา (อันนี้ซวยเพราะโง่ และสะเพร่า)

ถึง DDS (จริงๆ) ตอน 8.20 ได้ เข้าคิวนู่นนี่ก็ดูจะราบรื่น เพราะคนน้อยกว่าที่ Atlanta มากๆๆๆ
ยื่นเอกสารเสร็จเค้าก็บอกว่าให้นั่งรอสอบ  Road Test ได้เล้ยย

ก็นั่งรอไป คิดว่าไม่น่าจะนานเพราะว่าคนน้อยมากๆๆ แล้วคนที่มาส่วนใหญ่ก็เป็นคนแก่ คงไม่ค่อยมีใครมาสอบ road test หรอก

รอไปอีก "หนึ่งชั่วโมง" จนเกือบสิบโมง ไม่ไหวละ เลยไปถามเคาน์เตอร์ เค้าคุยกันแล้วบอกว่า ก็ยู Walkin มาอะ ก็ต้องรอว่า คนที่โทรจองไม่มา ถึงจะให้เสียบได้!!!

กรี๊ดดดดด แล้วไม่บอกตรูตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วว่าต้องรอเก้าอี้ดนตรี???

เจ้าหน้าที่ยังทำใจดี บอกว่าไม่ถึงทั้งวันหรอก แค่ต้องรอจนเบรก หรือรอคนยกเลิกนัด ซึ่งบางทีคนที่นัดไว้ก็อาจจะไม่มาซะงั้นก็ได้

เฮ้ยย  รอไม่ไหวมั้งง ไม่รู้จะเมื่อไหร่ ถ้านัดไว้แล้วมาหมดทุกคนก็รอเก้ออะดิ

ไม่ไหวแระ เลยทำเรื่องขอ permit จ่ายไปสิบบาท ($10) แล้วก็ให้จองสอบไว้ ได้วันพฤหัสตอน 9 โมง (ต้องโดดงานอีกแล้วตรู)

ขับรถกลับมาถึงที่ทำงานตอน 10.30

เพื่อนหันมาหา ถามกันใหญ่ว่าเป็นไง

บอกไปว่าไม่ผ่าน ไม่ผ่านเพราะยังไม่ได้แม้แต่จะลงสอบเลยเหอะ

เพื่อนก็ขำๆกัน (ประมาณสามวิ) แล้วต่างคนก็ต่างหันไปทำงานของตัวเองต่อไป

เป็นอีกวันที่เฟลลลล อย่างแรว๊งส์ส์ส์ -_-