หายหน้าหายตา

ไม่ได้ update blog นานเกิ๊นนนน

งานรุมเร้าคอดๆ -_-"

แต่ก็ไม่บ่นหรอกนะ เพราะว่าเวลางานที่นี่ก็เรียกว่าปราณีกว่าที่เมืองไทยมากมาย ไม่เคยกลับบ้านหลัง 3 ทุ่มเลย  ถือเป็นความโชคดี เพราะหน้าพีคแบบนี้ ออดิทประเทศไหนก็หนักทั้งนั้นแหละ
(ทีมอื่นดึกๆ ก็มีนะ แต่ก็ไม่ได้ทุกวันติดกันเป็นเดือนๆ)

มีเอางานกลับมาทำที่บ้านบ้างอาทิตย์ละสองสามวัน บางทีก็ลากยาวไปตีหนึ่งตีสอง แต่ก็เรียกได้ว่าทำตัวเองซะมากกว่า ไม่ใช่อารมณ์ว่างานมันบีบคั้น แต่ก็นะ บางทีถ้ารู้สึกว่างานไม่เสร็จ ทำอะไรไม่คืบหน้าเท่าไหร่ก็จะรู้สึกเครียดๆ เล็กน้อย นอนตายตาไม่หลับ ก็เลยทำๆ ซะให้มันรู้สึกสบายใจ :)

Review note ที่ได้จาก manager/partner ก็ยังมากมายตามสไตล์คนที่รีวิว (ซึ่งไม่ใช่คนทำ) ก็ตั้งหน้าตั้งตาเคลียร์กันไป

สรุปเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์

• เสร็จ engagement ที่ Richmond กลับมาพำนักพักพิง ยาวววววววววว ที่ Atlanta อีกเป็นเดือน (ช่วงนี้ก็กินแกลบกันไป ไม่ได้ Per diem  ค่าดิฟก็กระจิ๊ดริ๊ดไม่พอยาไส้ shopping แต้มบัตรเครดิต แต้มโรงแรมก็ไม่กระเพื่อมเล้ยยย หดหู่สุดๆ

• สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นก็คือ  manager ที่จ๊อบ Richmond ให้  Review performance ดีเชียว ก็แอบดีใจนะ เพราะเป็นบริษัท Brokerage firm ที่ไม่เคยมีปสก ด้านนี้ แต่เค้าพอใจในผลงานที่เราตั้งใจทำ ก็ดีอะ

• ข้อดีที่กลับมาก็คือ ได้ทำอาหารกินเองเยอะขึ้น ตอนนี้เริ่มนับแคลอรี่แบบว่ากินไม่เกินวันละ 1200 โดยใช้ App ใน iPhone มาได้จะเดือนนึงแระ น้ำหนักก็ลดแบบเป็นที่น่าพอใจอยู่ แต่ของแบบนี้จะเหลิงไม่ได้อะนะ ปัญหาการควบคุมจิตใจไม่ให้ (แหล่ก) กินมากเกินไปเนี่ย ปัญหาระดับชาติ!! อ้วนมาทั้งชีวิตแล้ว เดือนเดียวคงจะไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยได้ถาวรหรอกน่า ^^"

• ลูกค้าที่ใหม่เป็นแนวบริษัทยา ถึงจะเป็นแนวยาๆ แบบลูกค้าหลักของเราที่เมืองไทย แต่ก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียว ยังดีเล็กน้อยที่ลูกค้ามี 2 Locations ที่นึงเหมือนเป็น accounting office อยู่ใน Kennesaw, GA ก็ขับรถวันละ 30-40 นาที ระยะทางประมาณ 19 ไมล์ได้  ส่วนอีกที่อยู่ที่ McDonough, GA ก็เรียกว่าในเมืองเหมือนกัน แต่ห่างจากบ้านไปตั้ง 40 กว่าไมล์แน่ะ วันๆ ก็อยู่บนถนนไปกลับรวมสองชั่วโมง ตอนนี้ คุโระบุตะ (หมูดำ Accord) ของเรา ไมล์เลยเฉียด 118,000 แล้ว >___<  ภาวนาอย่าเจ๊ง อย่าแตก อย่าเคือง อย่างอน บนท้องถนนนะลูกนะะะะ 

• จ๊อบนี้ก็ได้เป็นอินชาร์จแบบเต็มตัว มีเด็กในสังกัดเป็นเด็กอเมริกันสองคน สั่งงานกันมันส์มือ เวลาอธิบายงาน ก็มันส์พะยะค่ะ เพราะหลายครั้ง เด็กๆ ก็งงว่าเราพูดภาษาอะไรอยู่ (ฉันพูดภาษาอังกฤษ สำเนียงไทย ที่พยามแอ๊บฝรั่งแล้วนะเว่ยยย)  เด็กในจ๊อบคนนึงแซวขำๆว่า เนี่ยๆ ถ้าพูดแบบยูลงไป deep south (หมายถึง ลงไปทางแถบ Alabama/ Mississippi) ฝรั่งจะงงนะ ว่ายูพูดภาษาอังกฤษ หรือภาษาไทยอยู่  เง้อออ แอบบเจ็บ (มันหลอกด่าว่าเป็นกะเหรี่ยงป่าวฟระ) แต่ก็ต้องทำใจ   ....ถึงจะพูดได้แต่สำเนียงก็ส่อชาติเกิด 555 ไว้มีลูกจะส่งไปเรียนเมืองนอกแต่เด็กให้ปิดตาฟังคิดว่าเป็นฝรั่งเลยเหอะะะ จำไว้!!!