อย่างนี้ต้องลาออก

เมื่อวานมีเด็กในจ๊อบมาบอกว่า "จะลาออกแล้วนะ!"

ขอเกริ่นประวัติคร่าวๆของน้องคนนี้

ชี เป็นฝรั่งคน local เนี่ยแหละ ทำงานกับบริษัทมาได้ประมาณปีครึ่ง ได้ CPA ตั้งแต่ก่อนเข้าทำงานแล้ว เพราะว่าเด็ก Accounting ส่วนใหญ่ในอเมริกาจะเรียนต่อจนจบ Master ตั้งแต่ก่อนเริ่มทำงานที่แรก เพราะว่า US CPA requirement มักจะต้องการ 150 หน่วยกิต ซึ่งปกติ ป.ตรีก็มักจะแค่ 120-130 เครดิต ไม่พอที่จะสอบ CPA อยู่แล้ว เด็กจากหลายๆรัฐที่เราเคยทำงานด้วย เช่น Georgia, Alabama, Virginia, etc ก็เลยแอบแก่นิดส์สึง คือเริ่มทำงานประมาณอายุ 23-25

ต่อๆ ชีก็เป็นเด็กที่ดีพอสมควร แต่มี passion ในการออกกำลังกายมาก (ซึ่งน่ายกย่องเป็นที่สุด) ทุกวันถึงแม้จะเป็นช่วง Year-end ชีก็จะพยายามเลิกงานไม่เกินสองทุ่ม เพื่อกลับไปฟิตเนสแถวบ้าน งานอดิเรกก็คือการยกเวท!!! หน้าตาก็สวย หุ่นก็ดี เหมือน นาตาลี (ภรรยาเก่าภารดร) ประมาณนั้น อิจฉา!

วันศุกร์ที่ผ่านมา ชีขอลาหยุดแบบสายฟ้าแล่บจน manager ยังงง บอกว่าจะไปทำธุระที่ South Carolina ซึ่งห่างประมาณ 6 ชั่วโมงจากเมืองที่เราทำงานอยู่ พวกเราก็ไม่ได้อะไร คิดว่าไปหาญาติ หรือทำธุระ

วันจันทร์ ชีแอบกระซิบ (หลังจากทำงานกันอย่างเงียบงัน) ว่า

นาตาลี:  มีอะไรอยากเล่าให้ฟัง
Toffee: อะไร??!! (กำลังทำงานอย่างเคร่งเครียดดด)
นาตาลี: จะลาออกแล้วแหละ เมื่อวันศุกร์ที่ลา จริงๆ คือไปสัมภาษณ์งาน แล้วเค้าก็ตอบรับแระ เริ่มงานเดือนเมษายน
Toffee: อ่าวว แล้วที่ manager บอกว่าปีหน้าจะให้หล่อนเป็น in-charge ล่ะ
นาตาลี: ออดิทก็เงี้ย ใครๆก็รู้ว่าพวกเราเปลี่ยนงาน เปลี่ยนหน้ากันบ่อยจะตาย
Toffee:  ......( แมร่ง จริงว่ะ)

แต่การตัดสินใจของชี เราว่าสมเหตุสมผลนะ ที่ใหม่ที่ไปห่างจากบ้านเกิดชี 6 ชั่วโมงขับรถ ก็ไม่ได้ไกลมาก ยังกลับมาเยี่ยมครอบครัว เพื่อนๆได้ ชีเล่าให้ฟังว่าตั้งแต่เกิดมาแทบไม่เคยไปไหนเลย โตที่นี่ เรียนที่นี่ ทำงานที่นี่ เมืองเก๋ๆ ที่ใครเค้าไปกัน ก็ยังแทบไม่เคยไป

เออ เหลือเชื่อเนอะ เป็นฝรั่งเองซะเปล่า ขับรถไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง New York แล้ว แต่เกิดมายี่สิบกว่าปีไม่เคยไปเลยเนี่ยนะ??  แต่ก็จริงที่ว่า ถ้าคนเราไม่มี passion ต่อให้ใกล้แค่ไหนก็ไม่ได้เห็นว่าสำคัญอะเนอะ
จะไปว่าว่าใกล้เกลือกินด่างก็ไม่ถูก เพราะถ้าเราไม่ชอบ ไม่สนใจตั้งแต่แรกแล้ว มันก็ไม่เป็นประเด็น

เมืองที่ชีจะย้ายเป็นเมืองร้อนนิดนึง ติดทะเล และมีฟิตเนสให้เล่นทุกวัน บริษัทใหม่ก็เป็นบริษัทใหญ่ๆของเมืองนั้นที่เพิ่ง listed ในตลาดหลักทรัพย์เลยต้องการ Internal Auditor กลุ่มใหม่ไฟแรงไปทำนู่นนี่
เงินเดือนให้มากกว่าเยอะ แถมชีเล่าว่า แอบกล้าต่อขึ้นเงินเดือนไป เค้ายังตอบตกลง

ทั้งเรื่องเงิน เรื่อง work-life balance ที่ชีสามารถไปฟิตแอนด์เฟิร์มได้ตั้งแต่ห้าโมงเย็น ทั้งเรื่องที่ชีอยากหนีจากแฟนเก่าที่วนเวียนไปไหนไม่ไกลกัน (เพราะเกิดและโตมาในเมืองเล็กๆเมืองเดียวกัน) ชีก็เลยเอาวะ! ตัดสินใจ

วันนี้ชีโทรหา Performance Manager ต่อหน้าเรา ก็ได้ยินสนทนากันซักพัก ไม่มีการเหนี่ยวรั้งใดๆทั้งสิ้น

นึกถึงออฟฟิศเราที่เมืองไทย กว่าจะออกได้เหนี่ยวรั้งกันแทบตาย

คิดไม่ตกว่าการที่โดนรั้งไว้ กับการที่ไม่ถูกรั้งไว้เลย อะไรจะดีกว่ากัน??

มานึกๆดูอยู่ที่นี่เหตุผลของการลาออกที่ง่ายและต้านทานไม่ได้เลยก็คือจะย้ายเมือง

อยู่กรุงเทพบอกว่าเปลี่ยนงาน เพราะย้ายเมือง ผู้ใหญ่คงถามว่า ย้ายออกจากกทมไปตจวเนี่ยนะ???
ก็ฟังดู very rare

แต่ที่นี่ อารมณ์ติสต์มันเยอะ คนที่นี่มีคำที่ชอบโดนแซวบ่อยๆว่า "American Dream" คือ คนฝั่ง New York ก็มักจะมีความฝันอยากไปอยู่ LA เห็นทะเล เจอแดด คน LA ก็อยากอยู่ New York เห็นตึกสูงๆ

คนใต้ก็อยากเข้าเมืองหลวง คนเมืองหลวงก็อยากมาใช้ชีวิตชนบท พวกนี้เป็นเรื่องปกติมากๆ ไม่ใช่เคส extreme แนวอยากอยู่ดอยเหมือนคนไทย

การคมนาคม รถเช่า โรงแรมในแต่ละเมืองก็เลยคึกคัก ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ที่ๆเดียว

เออ สรุปวันนี้ไม่มีประเด็นเลยแฮะ

มาบ่นๆ เล่าๆ ให้ฟัง ว่าเด็กในจ๊อบจะลาออก เพื่อไปตามความฝัน American Dream โอเคป่ะ??